შტრიხები რუსულ პოეზიაზე

მიუხედავად იმისა, რომ რუსული პოეზია დღეს რუსულ კულტურასთან ერთად რუსული სამხედრო ხომალდის ეკიპაჟს წარმოადგენს, მე მაინც დაუსრულებლად შემიძლია ვილაპარაკო მის უზარმაზარ გავლენაზე და მნიშვნელობაზე ქართული პოეტური ხედვის ჩამოყალიბების პროცესში განსაკუთრებით ბოლოს ორი საუკუნის განმავლობაში. ამიტომ აღარ ჩამოვთვლი იმ ყველასთვის ნაცნობ გვარებს და სახელებს, რომლებსაც ეს გავლენა განაპირობებს. დაწყება მომიხდება პოსტსაბჭოური პერიოდიდან, როდესაც ეს ურთიერთობები (რა თქმა უნდა, ჩემი უშუალომონაწილეობით) მეგობრობაში გადაიზარდა და დღესაც, მიუხედავად ყველაფრისა, საკმაოდ პროდუქტიულად გრძელდება. თუმცა ქართველი და რუსი პოეტების მეგობრობის საკმაოდ ღრმა ფესვები აქვს, რასაც მოწმობს პაოლოს, ტიციანის, ცისფერყანწელების ახლობლობა პასტერნაკთან, ესენინთან თუ ანდრეი ბელისთან, რუსული „ზაუმი“კრუჩონიხი და გორედეცკი, ასევე, ძმებიზდანევიჩები. და აღარც კი ვიცი რომელი ერთი დავასახელო. ჩემ შემთხვევაში კი, ყველაფერი 1999 წელს ამერიკაში დაიწყო, სადაც ოთხთვიან პროგრამაში ვიყავი მიწვეული აიოვას უნივერსიტეტში„კრეატივ ვრაიტინგ პროგრამა“-ში. იქ, ჩემს გარდა, იყვნენ მონაწილეები აღმოსავლეთ ევროპიდან. მე და მოსკოველი პოეტი, თან მთარგმნელი გლებ შულპიაკოვი კი ერთ ოთახში აღმოვჩნდით და, რათქმა უნდა, დავმეგობრდით. ის 1971 წლის 28 იანვარს იყო დაბადებული - ანუ ოცი წლით ჩემზეუმცროსი, თუმცა გაცილებით უფრო ადაპტირებული ინგლისურ ენასთან და ამერიკულ ლიტერატურასთან (ენის ცოდნის ხარისხს ვგულისხმობ). ეს მეგობრობა დღემდე გრძელდება. გლები, ჩემგან განსხვავებით, მომზადებული ჩამოვიდა ამერიკაში (როგორც მერე გაირკვა, მისი ძმაცხოვრობდა იქ),  წერილებით დატვირთული რუსული ემიგრაციასთან და მას დიდი შეხვედრამოუწყვეს ნიუ იორკში, სადაც ამერიკის ბევრი რუსულენოვანი მწერალი გავიცანი - ნაიმანი, რეინი დაკიდევ ზუსტად არ მახსოვს ვინ. მოვიყვან რამდენიმე ამონარიდს მისი პოეზიიდან, რომშთაბეჭდილება შეგექმნათ მის შემოქმედებაზე. სხვათა შორის, გლებმა თბილისში ერთ-ერთი ვიზიტისას პოემა „თბილისური“ დაწერა და მე მომიძღვნა. შეგიძლიათ იხილოთ ინტერნეტში ან იუტუბზე.

Невысокий мужчина в очках с бородой

на чужом языке у меня под луной

раскрывает, как рыба, немые слова,

я не сплю, ты не спишь, и гудит голова –

значит, что-то и вправду случилось со мной,

пела птичка на ветке, да стала совой,

на своем языке что-то тихо бубнит,

и летит в темноте сквозь густой алфавит

აი, ჩემი თარგმანი მისი ლექსისა რუსული პოეზიის ანთოლოგიდან:

ძილია თეთრ წიგნზე დიდხანს რომ შეკავდა

წიგნიც მკითხულობდა თან მეც რომ თავებად

ღვინოს ვარდისფერი შროშანი კენკავდა

მათ რომ სასმელები სულ ეცოტავებათ

ტკბილია გაძრომა სტროფებში თუ ნელა

რომ წარმოაჩინო უწიგნოდ შენობა

სანამდე მიწას თხრის ღამეში თხუნელა

ქალაქი - ბნელია მისი მნიშვნელობა.

[თარგმანი ჩემი კ.ყ.]

შემდეგ, 2000 წელს, იყო артГруз-ი, ქართული ფესტივალი მოსკოვში, სადაც ბოლოჯერ აღმოვჩნდი მოსკოვში. მე, შოთა იათაშვილი, რატი ამაღლობელი, ლაშა ბუღაძე, გოგი ძოძუაშვილი, გიორგისუმბაძე და კიდევ ზუსტად არ მახსოვს. იქ გავიცანი პოეტები დიმიტრი პრიგოვი, იგორ ირტენევი,მიხეილ აიზენბერგი, სერგეი განდლევსკი, ალექსანდრ ცვეტკოვი, ჟენია ლავუტი, ვადიმ ჟუკი დაკიდევ ბევრი სხვა მოქმედი ლიტერატორი. ამ ფესტივალმა და მერე მათმა ბათუმში ჩამოსვლამგანაპირობა ჩემი და ალიკა დარჩიაშვილის მიერ მათი დაპატიჟება თბილისში და ამ ორკვირიანი ვიზიტის პასუხად დაიბადა ჩვენ მიერ შედგენილი რუსული პოეზიის ანთოლოგია, რომელიც გამოიცაუკვე 2010 წელს.

სხვათა შორის, მინდა აღვნიშნო, რომ მათ ჩამოყვანაში მონაწილეობა აწ გარდაცვლილმა ბადრი პატარკაციშვილმაც მიიღო. კერძოდ, ვიზები გადაუხადა (რაც იმ დროს კაცზე 20 დოლარს ითვალისწინებდა) და ერთი დიდი წვეულებაც გამართა მათთვის სასახლეში. დანარჩენი კი მე და ალიკამ, მართალია სრული თავგანწირვის ხარჯზე, მაგრამ მაინც საკმარისად წარმატებულად ჩავატარეთ. ჯვარი იყო ეს თუ ალავერდი, მცხეთა თუ თელავი (ზღვამდე, უბრალოდ, ვერ ჩავაღწიეთ),თბილისის შემოგარენი, თავის კითხვებითა თუ სიმღერებით და შეხვედრებით. ხო, კიდევ მინდა გითხრათ , რომ იმ წელს ბუში სტუმრობდა საქართველოს და გზები იყო საშინლად გადათხრილი თბილისში, მათი გამოსვლები და პერფორმანსები ლიტერატურის სახლში თუ მახარაძის კლუბში თუ სხვადასხვა ადგილებში ჩვენივე პირადი ინიციატივით დაიგეგმა და ამან ყველაფერმა საკმაოდ წარმატებულად ჩაიარა, თუმცა ორი კვირა არც მე და არც ალიკას თვალი არ მოგვიხუჭავს - ტაქსების ქირაობა იყო ეს თუ რესტორნიდან საკვების მოტანა და ამ ოცკაციანი გუნდის პერმანენტული გართობა-მასპინძლობა. ყოველ შემთხვევაში, ის რაც შემიძლია დარწმუნებით ვთქვა, რომ იმ ხალხის გულებში, რომლებიც საქართველოზე თითქმის არაფერი იცოდნენ, ქართულმა სილაღემ და სიმღერამ სამუდამო ადგილი დაიმკვიდრეს. ამის მტკიცებულებად ისიც უნდა ჩაითვალოს, რომ უმრავლესობამ ზოგიერთი ადრე გარდაცვლილი პიროვნების გარდა (მაგ. დ. პრიგოვი ან ალ. ცვეტკოვი) უკრაინასთან ომის პერიოდში კვლავ საქართველოში მოაშურეს და ზოგიერთები კი საბოლოოდაც დაფუძნდნენ აქ (მაგ. ს. განდლევსკი, ან ტ. ვოლტსკაია, ანდრეი არლოვი (არლუშა) და ჟენია ლავუტი).  ისინი არცერთ ლიტერატურულ დაჯგუფებას არ ეკუთვნოდნენ. ანდერგრაუნდის წარმომადგენლები ისინი მარტოსულები გახდნენ და აუტსაიდერებად იწოდებოდნენ. ეწინააღმდეგებოდნენ ყველაფერს დაარა ერთ რამეს. ასეთი პოზიცია კი გაერთიანებისთვის ყველაზე ცუდი საფუძველია.

ანდრეი არლოვი (არლუშა)

მაგრამ პოეტები მწერლებისგან განსხვავებით, ყოველთვის გუნდებად არსებობენ. მათ სჭირდებათ ურთიერთობა ერთმანეთთან, შეხლა-შემოხლა, ეჭვიანობა და გაკვირვება ერთმანეთის მიმართ. ამიტომაც ზოგიერთი მათგანთა ტრაექტორიები ერთ საერთო ლიტერატურულ რუკაზეა მოხვედრილი.

სამოცდაათიანების შუაში სახელი „რუბენშტეინი“ ხშირად „მონასტირსკისთან“ ერთად მოიხსენიებოდა, თითქოს ერთი სახელი და გვარივით. პრიგოვი განსაკუთრებით მხატვრებთან ასოცირდებოდა და თვითონაც მხატვარი გახლდათ. როგორც ვიქტორი კოვალი, განდლევსკი თავისი მოსკოვური დროით ცხოვრობდა. კიდევ იყვნენ ლეონიდ იოფე, ბინოვიი ზინიკუ, ევგენი საბუროვი.

ვსევოლოდ ნეკრასოვი და სემიონ გაიბისოვიჩი, გამოჩნდნენ ერიკ ბულატოვი და ოლვეგ ვასილიევი,რომ არ დავასახელოთ ბევრი სხვა. ოთხმოციან წლების შუაში მათ კომპანიის თემურ კიბოროვი დადენის ნოვიკოვი შეუერთდნენ ასევე ივან ახმეტოვი, გრიგორი დაშევაკი და იული გუგოლევი. ყველალიტერატურული ველის სხვადასხვა მხრიდან. მათ უკვე ავანგარდისტები ან თუ ასე შეიძლებაითქვას, კონცეპტუალისტები დაერქვათ. სხვადასხვა სტილისტური თვისებების მიუხედავად, 1986 წელს ისინი ყველანი თითქოს კლუბმა „პოეზია“ გააერთიანა. 1988 წელს კი ჩამოყალიბდა საკონცერტო ჯგუფი „ალმანახი“, რომელშიც შვიდი პოეტი და ერთი მომღერალი გაერთიანდა“სიგანდლევსკი, დ. ნოვიკოვი, ტ. კიბოროვი, დ. პროგოვი, ლ. რუბინშტეინი, მ. აიზენბერგი, ვ. კოვალიდა ა. ლაპსკი.

აი, ნაწყვეტი მ. აიზენბერგის ლექსიდან, რომელიც გადმოსცემს სულს იმ ავადსახსენებელი ეპოქისა.

Ах, это было здорово! Весело, весело.

Ах, это было невесело, – ужасно, ужасно.

Это было какое-то месиво

слухов, событий, зависти, чистоты,

нежности, зависти.

Смена страшных ночей и сказочных,

света и духоты.

* * *

Поздним вечером

Вечером меченым

Вечером вспученным

Переулочком неизученным

* * *

Как своего незаметного домочадца

мы проводили с пением батарей

долгую эру беспроигрышных лотерей.

Так и не вспомнили попрощаться.

* * *

Как ни посмотришь, а все-таки сверху вниз

новая эра через отделы виз

так обращается к долгожителям:

"Или не всем утешительный выдан приз?

или не слишком он утешителен?"

აი, მაგალითად, თემურ კიბიროვი:

Молчит, ответа не дает

прибитый глинозем.

Проселочный привычный путь

до боли незнаком.

Так был здесь соловьиный сад

или вишневый сад?

Вон бабка роется в земле,

задравши к небу зад.

Терпи, казак, молчи, козел,

мы скоро отдохнем.

Одноколейку перейдя,

в сосновый бор войдем.

Пахуча хвоя и смола,

дремотна тишина,

и даже песня комаров

блаженна и нежна.

* * *

Вот тут из арматуры крест,

тут – рыжая звезда,

с фаянсовым портретом тут

бетонная плита.

Пластмасса неживых цветов

теряет цвет и вид.

Цветет сорняк, гниет скамья,

стакан в траве блестит.

Там дальше – мрамор и гранит

и об одном крыле

надгробный ангел накренен

к кладбищенской земле.

Развалины часовни там,

там ржавчина и тлен.

Рисунки местных пацанов

куражатся со стен.

Я слышу Клии страшный глас —

невдалеке звучат

людская молвь, стеклянный чок,

ненормативный мат.

Кого-то поминали там,

глотали самогон.

«Ты не стреляй в меня, братан!» —

орал магнитофон.

Дремота сковывала страх,

преображала бред.

Мне в общем-целом все равно

на склоне этих лет.

И стало трудно понимать

усталому уму.

Уснул лирический герой,

и снится сон ему.

ან, მაგალითად, ვიქტორ კოვალი

Курс рубля настолько твёрдый,

что хожу с натёртой мордой,

* * *

Живем мы в комнате нылой,

 Чтоб не побрезговать могилой

 И, невзначай, попавши в гроб,

 Не тосковать о жизни чтоб!

* * *

Уходя на тот свет,

не забудь выключить этот.

* * *

Отличайте инородцев: суздальцев — от новгородцев.

* * *

 Заявляет Иегова,

 Что дела идут фигово.

 Отвечает Троица:

 Не надо беспокоиться!

* * *

 Монгол — китайцу хохол.

 Корей — китайцу еврей.

 А Китаю Вьетнам —

 Как Китай — нам.

* * *

Увидел недостаток —

 Скажи: нельзя так!

ან დენის ნოვიკოვი:

Встанешь не с той ноги,

выйдут не те стихи.

Господи, помоги,

пуговку расстегни

ту, что под горло жмет,

сколько сменил рубах,

сколько сменилось мод...

Мед на моих губах.

Замысел лучший Твой,

дарвиновский подвид,

я, как смешок кривой,

чистой слезой подмыт.

Лабораторий явь:

щелочи отними,

едких кислот добавь,

перемешай с людьми,

чтоб не трепал язык

всякого свысока,

сливки слизнув из их

дойного языка.

* * *

Что ты мне скажешь, друг,

если не бредит Дант?

Если девятый круг

светит как вариант?

Город-герой Москва,

будем в восьмом кругу.

Я — за свои слова,

ты — за свою деньгу.

Логосу горячо

молится протеже:

я не готов ещё,

как говорил уже.

* * *

Стучит мотылек, стучит мотылек

в ночное окно.

Я слушаю, н б спину я перелег.

И мне не темно.

Стучит мотылек, стучит мотылек

собой о стекло.

Я завтра уеду, и путь мой далек.

Но мне не светло.

Подумаешь — жизнь, подумаешь — жизнь,

недолгий завод.

Дослушай томительный стук и ложись

опять на живот.

* * *

Ну хоть ты подтверди - это было:

и любовь, и советская власть.

Горячило, качало, знобило,

снег летел на проезжую часть.

Ты одна избежала распыла,

ты по-царски заходишь не в масть.

Если было - зачем это было?

Как сумело бесследно пропасть?

Отвечает: петля и могила.

Говорит: одержимость и страсть.

Что ты знаешь про не было-было?

Что любовь и советская власть?

Самочинно не то что стропила -

малый волос не смеет упасть.

Неделимо на «не было-было»

снег летит на проезжую часть.

1996

Бродят стайками, шайками сироты,

инвалиды стоят, как в строю.

Вкруг Кремля котлованы повырыты,

здесь построят мечту не мою.

Реет в небе последняя летчица,

ей остался до пенсии год.

Жить не хочется, хочется, хочется,

Камень точится, время идет.

დიმიტრი პრიგოვი

Приходит Чехов на погост

Слезу случайную роняет

Змея из гроба выползает

Чехов берет ее за хвост

Ее тревожит и ласкает

Она ж мурлычит и поет

Потом она его кусает

В мужской незащищенный рот

И оба смеются

* * *

Она сидела среди зала

И некоему толстяку

Шептала как холостяку:

- Ты - Пушкин! Я тебя узнала!

Он выхватил тут трость с хлыстом

И ее бросил на колени

Под опрокинувшийся стол

И стало ясно - Бог и гений

Он!

И все

* * *

ტატიანა ვოლსკაია

Россию отменят. Вместе с Пушкиным и Толстым.

Когда рассеется дым

Над Украиной,

Мы окажемся на руинах

Царства. Будем дышать с трудом,

И разбитый роддом

В Мариуполе – будут платочком Фриды

Подносить нам каждое утро в бравурном ритме –

Под наше мычание или стон.

А Россию отменят. С Пастернаком и Чеховым,

С Мойдодыром, Щелкунчиком – в самом деле, зачем о них

Вспоминать на обломках больниц и школ.

На границе вырастет частокол

С черепами горящими,

А железные ящеры,

Поурчав напоследок, сгниют

У нас в изголовьи.

Мы же будем тут

Толковать привычно про мир и труд

И писать вам письма – из ада с любовью.

Но они не дойдут.

ვერა პავლოვა

Граждане марионетки,

уклоняйтесь от объятий!

Перепутаются нитки

от лодыжек и запястий,

не распутать кукловоду.

И повяжут, и оженят.

И тогда прощай свобода

мысли и передвиженья.

* * *

Буду писать тебе письма,

в которых не будет ни слова

кокетства, игры, бравады,

лести, неправды, фальши,

жалобы, наглости, злобы,

умствованья, юродства...

Буду писать тебе письма,

в которых не будет ни слова.

* * *

Нет любви? — Так сделаем её!

Сделали. Что дальше будем делать? —

Сделаем заботу, нежность, смелость,

ревность, пресыщение, враньё.

დიმიტრი ბიკოვი

Проклятая младшая сестра,

Выбравшая волю молодица,

Зеркало к России поднесла,

И Россия, словно приросла,

В это зеркало глядится.

Родина Горыни и Днестра,

Правая рука твоя, Расея, —

Зеркало убийцам поднесла,

Как Медузе щит Персея.

Зеркало, предмет на букву Zе,

Зеркало увечья и безбрачья,

Голова в похмелье и шизе —

Зэкова, овечья и палачья.

И не скажет бывшая сестра,

Наше отраженье тыча в рыло, —

То ли это маска приросла,

То ли так оно и было.

Злее всех вооруженных сил

Зеркало безумья и бессилья:

Мир взглянул — и то заголосил.

Мир вопит. Но не Россия.

Это нам изгойство и вина,

Это мы стыдом пылаем,

А она невинна и темна.

То ли камнем сделалась она,

То ль давно уже была им.

И не может бывшая сестра,

Уступая по масштабу,

Пробудить от каменного сна

Эту каменную бабу.

Щит Афины, чудо ремесла,

К ворогу приблизив до предела,

Зеркало России поднесла.

Но оно не запотело.

სამწუხაროდ, ესეს ფორმატი შესაძლებლობას არ იძლევა ამ პერიოდის რუსული კულტურის სრული სურათის გადმოცემისთვის. საგულისხმოა სერგეი განდლევასკის, ლევ რებან... და თუნდაც ვერაპავლოვას საოცარი სულისკვეთებით აღსავსე პოეტური ექსპერიმენტები. აღარაფერს ვამბობ ჩემს მეგობარზე, ანდრეი არლოვი (არლუშა), ტატიანა ვოლტსკაია, ვადიმ ჟუკი და სერგეი განდლევსკი, ვისთანაც პერიოდულად ურთიერთობა მიწევს. ეს კულტურა არის ის უზარმაზარი პლასტი ჩვენი წარსულისა, რაზედაც ჩვენი აწმყო აღმოცენდა და თუ მომავალში ის არ გადაშენდება, ანუ თავისთავს არ გაანადგურებს (რაც ალბათ ნაკლებად არის შესაძლებელი), აუცილებლად მომავალში ნაყოფსაც გამოიღებს, რადგან ბუნებაში არაფერი არ იკარგება. იმედია, ეს ყველაფერი საერთო კეთილ საქმეს მოხმარდება. ყოველ შემთხვევაში, ამას რომ ვკითხულობ, ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ მათ თითქოს ყველაფერი იცოდნენ და ყველაფერი თქვეს.

ის რაც რუსეთში მქონდა ნახული,

მახსოვრობაში გადანახული,

გატარებული ბევრი ზაფხული,

სულ ყველაფერი მიდის нахуй!

ვეღარ ვისვენებ უკვე ბინაში,

და გულს საშინლად სევდა ამძიმებს

რადგან ომია უკრაინაში

მეც თვალს ვადევნებ, რა დამაძინებს.

იგორ ირცენევი

სიკვდილი არის ყველასთვის ნორმა

კლავს ერთნაირად კეთილს და მტარვალს

წარმოთქვა ასე პათანატომმა

და შეაწმინდა სკალპელი შარვალს.

ვადიმ ჟუკი

მე მეგონა რაც დრო გადის

ეს დრო ცივი სიფოლადის

დრო კი როგორც წერია

ისევ ისე მძღნერია,

ეს რომ ვიცი ძვირფასო,

თავიც როგორ ვიფასო.

დიმიტრი ვედენიაპინი

ბაბუაწვერა

ჩემი ცხოვრება დამტვერილია

ის ღრუბელშია სულ რომ თან მდევდა

და სარკესავით დამტვრეულია

რომ გამოფხიზლდა და კვლავ გამთელდა

ოთახშიც როგორც ნამტვრევში ბოთლის

ტბებია თითქოს ძვირფასი თვლები

რომლებშიც ძინავთ ნემსებს და ფოთლებს

და მზის ხვეული ცეკვავენ მთები

მეთევზეები ჩადიან დაღმა

ტკეპნიანი ბალახს ნამისგან ნანათს.

და ტელეფონზე მიბმული მამა

განწირულ მზერით დასცქერის საათს.

ზამთრის ზღვა ხალხით განაწამები

ქურქით შუშებში ჩანან ქუჩები

და ნემსებივით თხელი წამები

გდიან მათ შორის განაყუჩები.

და ჩვენ ვერცხლისფერ კონვერტში მთვარეს

რადგან უშიშრად ვუპყრივართ ხელში,

გადამალული სიკვდილს და ქარებს

ბაბუაწვერა ანათებს ტყეში.

ისე, არ შეიძლება არ აღინიშნოს, რომ აქ ჩამოთვლილი პოეტები არასდროს არავითარ კოლაბორაციონიზმში არ არიან შემჩნეულნი და ყოველთვის ეწინააღმდეგებოდნენ რუსულ იმპერიალისტურ მისწრაფებებს, აკრიტიკებდნენ კომუნისტურ რეჟიმს და იდგნენ მყარად ჰუმანისტური პრინციპების სადარაჯოზე. ამიტომ მათ მიმართ მე პირადად არავითარი პრეტენზია არ გამაჩნია და პირიქით, მეამაყება კიდევაც რომ მათ ჩემი ახლობლები შემიძლია ვუწოდო,  რადგანაც, ღრმად მწამს, რომ პოეზიას, ისევე როგორც ადამიანობას ან მეგობრობას, გინდაც სიყვარულს, ნაციონალიზმთან არავითარი საერთო არ აქვს - გარდა სამშობლოს სიყვარულისა, რომელიც თანდაყოლილი თვისებაა ყოველი ნორმალური ადამიანის. დაბოლოს, ეს წერილი მინდა დავამთავრო ჩემი მეგობრის, უნიჭიერესი პოეტის, ანდრეი არლოვის (არლოშა) ლექსით „Заебало“, რომელიც ნათლად ასახავს პოსტსაბჭოური ადამიანის განწყობილებებს არსებული რეალობის მიმართ და, გარკვეულწილად, განსაზღვრავს მთელ იმ მარაზმს, რომელშიც, სამწუხაროდ, ჩვენ დღემდე გვიწევს ცხოვრება.

Почему у человека грустное ебало?

Он не болен, не калека, просто заебало!

Заебало не по-детски, как порой бывало,

А серьёзно, блядь, пиздецки, на хуй заебало!

Головой об стену бьётся человек в печали,

Не смеётся, не ебётся, вот, как заебали!

Заебала Украина, Ющенки ебало,

Тимошенко, блядь, скотина, тоже заебала.

Заебали ваххабиты, с их чеченским богом

Заебли антисемиты, как и синагога,

Заебали депутаты вместе с президентом,

Рахитичные солдаты и интеллигенты.

Заебал Гамбит Турецкий, Петросян анальный,

Заебал наш гимн советский, заебал реально!

Заебала Волочкова и борьба со СПИдом,

Заебло ебло Лужкова и Пелевин, пидор.

Заебал Сорокин с калом, заебло Цунами.

Всё, почти что, заебало, если между нами!

Заебали Че Геварой антиглобалисты

Виктор Цой, с его гитарой, пост-блядь-модернисты.

Заебала Хакамада, и вообще хасиды,

Окружная автострада, Коля Басков, гнида.

Заебала Кондолиза, штатники в Ираке,

Казино, кино, стриптизы, пидарасов сраки.

Очень заебали рынки, семечки и быдло,

Заебало то, что краю этому не видно.

Заебали лезть с уставом к нам гости столицы,

Заебали светофоры, на помойках птицы.*

Очень заебали дети, нищие вокзалов

Если честно, всё на свете жутко заебало.

Заебало, понимаешь? Сильно, жёстко, страстно.

Ты, что этот стих читаешь, заебал ужасно.

Человека заебала мысль о суициде.

Кстати, ты его ебало в зеркале не видел?

Не ебало, а ебло…

(Кстати, тоже заебло!)

ლექსი დაწერილია 2014 წლამდე.